Lanetli
12 sene oldu kimseleri sevmeyeli. Sevemedim
hep korktum sevdiğimi kaybetmekten. En son sevdiğim
kollarımda verirken son
nefesini sadece "Neden" diye bir kelime döküldü dilimden. O gün
anladım
lanetlendiğimi ve birdaha kimselerin beni sevemeyeceğini. Çok acı çektim çok
yıprandım o
günden sonra ve cenazesinde öğrendim baba olacağımı. O mezarda
şimdi 3 kişi yatıyor biri sevdiğim
kadın diğeri doğamayan çocuğum ve ben
tabiiki. Kimseler inanmadı bana onca acıma rağmen. Hep
küçümsediler beni bir
erkek böyle diz çökermi böyle küçülürmü dediler ve güldüler inadına ben
ölmeyi
isterken. 7 sene yasını tuttum onun. Her doğum gününü yanlız kutladım
ve şimdi onun doğum günü benim
doğum günüm oldu. Hala sevmekten korkuyorum.
Korkuyorum çünkü içimde hep o düşünce var ya tekrar
kaybedersem, nasıl
dayanırım bu defa ve ne zaman birini sevmek istesem kaybetmedim mi zaten.
Ya
engeller vardı ya mesafeler vardı yada o benim onu sevdiğime inanmak
istemedi. Sinsiydi hayat bana
karşı ve lanetlenmiştim bu çok büyük bir acı,
kimseler beni anlamak istemediler dalga geçer gibi hep
güldüler ve bir kezde
onlar vurdular kalbime saplanan o hanceri. Birini sevdiğimde mutlu
olmayı
hakettiğimi düşünüyordum ve ona olan ilgimi dünyalara vermiyordum
sevgim desen önünde ben bile
duramıyordum ama inandıramıyordum kimselere
sevdiğimi. Şimdilerde yanlızım hala ne onu unuttum ne
sevmek istediklerimi,
onlar beni her ne kadar unutmak isteselerde unutsalarda. Nasıl bir lanetti
bu
üstümdeki neden bende vardı sadece? bilmiyorum. Ancak bende bir insanım ve
yeniden sevmek bir aile
kurmak ve bir yuvaya sahip olmak istedim bunca zaman.
Hep özlemini duydum içimde aşkam eve
geldiğimde kapımı açan bir sevdiğimin
olmasının ve yaramaz çocuklarımın o baş ağrıtan gürültüsünde
başımı
yasladığımda göğsüne sevdiğim kadının benim için atan bir kalbinin olmasını.
Nefes almak bile
zor geliyorken bana şimdi kim tutar elimden kim sever beni
hem artık bu saatten sonra ne kaybeden
üzülür bana ne bulan sevinir yeniden.
Susuyorum hep sadece uzaktan bakıyorum hayatlara ama içimdeki
acı dayanılacak
gibi değil bende bir insanım diye haykırsamda hayata lanetli bir adamım şimdi
ve
beni seven biri olmayacak sanırım hayatımda...
Stromter gerçek bir
hikaye
Onu Kaybettim
O nu ilk defa bir arkadaşımın davet
ettiği doğum gününde görmüştüm. Öyle sıcak ve içten gülümsüyordu
ki gözleri
kendimi alamıyordum. İlk defa böyle olduğumu hissettim. Mideme sanki bıçaklar
giriyordu
ama bu bana acı değil tat veriyordu soluduğum hava bile değişmişti
her nefesimde içime hayt
doluyordu.
Bir merhaba diyebildim sadece ve
sakarlığım üstümdeydi ve o sadece bana bakıyor ve o sıcak
gülümsemesiyle beni
daha bir sakar hale getiriyordu. Zor bela toparladım kendimi tam herşey
yolunda
dediğimde benimle dans etmek istediğini söyledi. Çok iyi dans
edebilmeme rağmen o gün onun
ayaklarına kaç defa bastığımı bilemedim.
gözlerim onun gözlerinde ellerim belindeydi o kokusunu 12
sene sonra bile
hala alabiliyorum çünkü içime işlemişti. O da benden hoşlanmış hatta beni
sevmişti
ondan ilk öpücüğümü tartıştığımızda alabilmiştim bende ve o halimi
herkez görmeliydi azım
kulaklarımda pişmiş bir kelle gibi gülüyordum sadece.
Aradan 2 yıl geçmişti ve onunla herşeyimiz bir
di bizim zaten aşk dediğin
bizim için
onun gözleriyle görmek
duyduklarını duymak
söylediklerini
söylemek
ve dudaklarında kendini hissetmekti
Aşk onunla olmak değil o
olabilmekti.
Biz onunla en mükemmel bütündük belkide ama o gün gelene kadar.
O gün yine onu görmeye gittim evinin
önüne beni görebilmek için balona
çıkmıştı birden ayağının altındaki halı kayımnca gölge gibi düştü
önüme ne
olduğunu anlayamamıştım şaşkınlığım beni şok etmişti ben hatırlamıyorum ama
görenler
söylemişti kollarıma alıp hastahaneye gitmeye çalıştığımı ve hergün
önünden geçtiğim hastahaneyi o
son nefesini verirken bulamayışımı saatlerce
kollarımda cansız bedeniyle ordan oraya koşup yardım
edin diyişimi. o gün onu
kaybetmiştim kendimi kaybetmiştim öyle bir kayıp vermiştim ki hala
kendime
gelememiştim.......
Stromter gerçek bir hikaye
Yeniden Sevmek
İnsan bir müddet sonra alışıyor acı
çekmeye ve bağışıklıklar kazanıyor belkide acılara karşı.
Bende onlardan bir
oldum bunca sene sonra ve alıştım hayata devam etmeye. Yıllar sonra
beklediğim
yabancı geldi hayatıma onu bulduğuma nasıl sevindim hiç kimseler
anlayamaz.
Onun karşısında ellerim titredi heycan yüreğimden fışkırıyordu ilk
defa görüyordum onu ama
biliyordum hayatıma girmesi gereken kişi olduğunu. O
da utangaçtı heyecanlıydı elleri titriyordu
merhaba derken bana ve eminim ona
verdiğim gül duruyordur hala. İlk başlarda söyleyemedik bir
birimizden
hoşlandığımızı ama heyecanımızdan belliydi neler hissettiğimiz. uzun uzun
ettiğimiz
sohbetlerimizde artık ikimizde olmak istediğimiz yerddeydik bir
birimizin kalbinde.
Alev alevdi onunla sevgimiz yangınlar yanıyordu
bedenlerimizde birbirimizi seviyorduk sınır tanımak
istemiyorduk ama
engellerim vardı önümüzde. Bu engeller yakalamıştı bizi ve aman vermez yollar
vardı
aramızda isteseydik herşey bizimdi biz vardık sadece ama barikatlar
koydu aramıza. O giderken sadece
suskun kalmalıydım ama yapamazdım bir kez
sevdim kaybettim acım büyüktü yeniden yenilemezdim ölüm
bile bana az gelirken
sevdiğim gitme diyemedim. Sevdim onu hemde çok fazla ve çok kısa bir
süre
içerisinde defalarca söyledim ona sevdiğimi ama son konuşmamızda
duyarken titrek nefesinde ağamaklı
sesini anlıyordum çaresizliğini. Gitme
sadece sessizce yanımda kal ve ben uzattığımda tut ellerimi
seni seviyorum ve
ben seni bekliyorum hala bıraktığın gibi sadece bir merhaba de bana yeniden ve
sev
beni tüm o engellere rağmen bir şans ver ve gör nasıl biteceğini....
Lanetliydim ve onu da kaybettim... hala bana merhaba demsini ve benimle
yeniden birlikte olmasını
bekliyorum çünkü hala çok seviyorum vazgeçmedim
sevgimden vazgeçmek ihanet olur yüreğime sevdiğime o
yüzden inandım
umutlarıma ve yeni hayllerimle onu bekliyorum.....
Stromter güzel hikayem bir siyah çiçekti belki de
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder